துயரம் • Jan 29, 2021
மணியார் கொடிப் பூ மல்லிகையே
உலகைத் தன் ஓர் கைப்பைக்குள்
உருட்டிக் கொண்டு திரிந்தவனே
பலகை ஒதுக்க விலகாது
பந்தாய் உலைந்து எழுந்தவனே
நிலவைத் தேடி நீள் சிறகை
நிமிர்ந்து விரித்த பெரியவனே
சிலகை அறியும் உன் சிகரம்
சிறப்பாய் வாழ்ந்தாய் போய்வா நீ
கொழுத்தும் வெயிலில் வழி நடந்து
கொள்கைக்காக உழைத்தவன் நீ
வெழுக்கும் உடையில் வேகி நிதம்
வெறிகள் கழைந்து முடித்தவன் நீ
அழுக்குப் படிந்த அவனியினை
அசுத்தம் நீக்கித் துவைத்தவன் நீ
சழக்கர் நிறைந்த சமுகமதில்
சத்தியம் காக்க முயன்றவன் நீ
மனிதம் மறந்த கயவர்களை
மண்ணில் என்றும் மதியாது
துணிவாய்த் தூக்கி எறிந்தவன் நீ
தூசய்க் கருதி இருந்தவன் நீ
அணியும் உடைபோல் அகமும் தான்
அசுத்தமின்றி இருந்ததனால்
புனிதம் உந்தன் வசமாச்சுப்
புகழே உனக்கு நிறமாச்சு
சாதி என்றும் மதம் என்றும்
சண்டை இட்டு நொந்தழிந்து
மோதி உதைத்த கூட்டத்தை
முகத்தில் உமிழ்ந்து மிதித்தவன் நீ
போதிமரத்துப் புத்தன் போல்
பொய்தீர் ஒழுக்க நெறி நின்று
நீதியாகம் வளர்த்தாய் நீ
நின்னை வெல்ல யார் வந்தார் ?
மரபுப் புலத்தில் வேர் விட்ட
மணியார் கொடிப் பூ மல்லிகையே
கரையும் மானம் காத்திட்ட
காதித் துணியே கலைநிதியே
விரையும் உலகப் புதுமைக்குள்
விலைபோகாத வித்துவமே
நரைக்கும் வரைக்கும் நரைக்காத
நனி ஆர் கொள்கைப் பொக்கிஷமே
கம்பன் கழகச் சொந்தமெனக்
கைகள் கோர்த்த பெரும் உறவே
எம்மை வருத்திச் சென்றனையே
ஏக்கம் கொண்டது எம் இனமே
செம் பொன் தமிழை நெஞ்சமதில்
செழிக்கச் சுமந்த மல்லிகையே
அம்பொன் மலர்சேர் தவிசிட்டு
அமரர் உனக்காய் காத்தனரோ ?