மணியார் கொடிப் பூ மல்லிகையே

உலகைத் தன் ஓர் கைப்பைக்குள்

உருட்டிக் கொண்டு திரிந்தவனே

பலகை ஒதுக்க விலகாது

பந்தாய் உலைந்து எழுந்தவனே

நிலவைத் தேடி நீள் சிறகை

நிமிர்ந்து விரித்த பெரியவனே

சிலகை அறியும் உன் சிகரம்

சிறப்பாய் வாழ்ந்தாய் போய்வா நீ

கொழுத்தும் வெயிலில் வழி நடந்து

கொள்கைக்காக உழைத்தவன் நீ

வெழுக்கும் உடையில் வேகி நிதம்

வெறிகள் கழைந்து முடித்தவன் நீ

அழுக்குப் படிந்த அவனியினை

அசுத்தம் நீக்கித் துவைத்தவன் நீ

சழக்கர் நிறைந்த சமுகமதில்

சத்தியம் காக்க முயன்றவன் நீ

மனிதம் மறந்த கயவர்களை

மண்ணில் என்றும் மதியாது

துணிவாய்த் தூக்கி எறிந்தவன் நீ

தூசய்க் கருதி இருந்தவன் நீ

அணியும் உடைபோல் அகமும் தான்

அசுத்தமின்றி இருந்ததனால்

புனிதம் உந்தன் வசமாச்சுப்

புகழே உனக்கு நிறமாச்சு

சாதி என்றும் மதம் என்றும்

சண்டை இட்டு நொந்தழிந்து

மோதி உதைத்த கூட்டத்தை

முகத்தில் உமிழ்ந்து மிதித்தவன் நீ

போதிமரத்துப் புத்தன் போல்

பொய்தீர் ஒழுக்க நெறி நின்று

நீதியாகம் வளர்த்தாய் நீ

நின்னை வெல்ல யார் வந்தார் ?

மரபுப் புலத்தில் வேர் விட்ட

மணியார் கொடிப் பூ மல்லிகையே

கரையும் மானம் காத்திட்ட

காதித் துணியே கலைநிதியே

விரையும் உலகப் புதுமைக்குள்

விலைபோகாத வித்துவமே

நரைக்கும் வரைக்கும் நரைக்காத

நனி ஆர் கொள்கைப் பொக்கிஷமே

கம்பன் கழகச் சொந்தமெனக்

கைகள் கோர்த்த பெரும் உறவே

எம்மை வருத்திச் சென்றனையே

ஏக்கம் கொண்டது எம் இனமே

செம் பொன் தமிழை நெஞ்சமதில்

செழிக்கச் சுமந்த மல்லிகையே

அம்பொன் மலர்சேர் தவிசிட்டு

அமரர் உனக்காய் காத்தனரோ ?